Extremadura 2021

De Blauwe Ekster is een endemische vogelsoort voor het Iberisch schiereiland. Dit betekent dat de vogel alleen in Portugal en Spanje voorkomt.

De Blauwe Rotslijster hebben we helaas maar één keer voor de lens gehad. De groene achtergrond is het water (algen) van de rivier de Taag.

De Boomklever was een vaste gast voor het fotohutje op 'onze' Finca. Volgens mij zijn de Spaanse Boomklevers nog sneller dan de Nederlandse.

Toen we uren hebben we zitten wachten op de Spaanse Keizerarend. Hield deze Buizerd ons hierbij gezelschap zonder dat hij het zelf wist.

Liggen we voor enige verkoeling aan het zwembad, vliegt er luid roepend een Dwergarend over ons heen. Gelukkig gaat mijn camera mee in bad.

De Fitis is zolang hij niet zingt lastig te onderscheiden van een ander klein bruin vogeltje, de Tjiftjaf. Wat kan helpen is de lichtere kleur van zijn pootjes.

Het mannetje van de Zwarte Roodstaart is mooier gekleed dan het vrouwtje hier op de foto. Maar dit vrouwtje ging er wel even netjes voor staan.

Tijdens één van onze avonturen per auto kwamen we in de omgeving van Hinojal deze overvliegende Grauwe Kiekendief tegen.

Op één van de door Gertjan (de Zoete) zelf uitgestippelde vogelroutes veel vogeltjes op draadjes. Ook deze Grauwe Vliegenvanger liet zich fraai zien.

Hutfotografie in extremis, wat hebben we genoten van een koppeltje Havikarenden die zich schitterend voor de door ons gehuurde fotohut lieten zien.

Men neme een hutje op een Spaanse Finca met een waterbak en een lisdodde ervoor. En hopelijk komt het IJsvogeltje op het juiste plekje zitten.

Ook in september zijn de temperaturen in Spanje nog behoorlijk aangenaam, zodat een verkoelend bad als van deze Koolmees erg lekker kan zijn. 

Tijdens een koffie stop in de buurt van Torrejón el Rubio hadden we een toevallige ontmoeting met deze Kuifleeuwerik die wel even op het muurtje wilde blijven zitten.

Parque Nacional de Monfragüe is dé plaats in de Extremadura om gieren te fotograferen. We trokken er dagelijks op uit voor o.a. deze schitterende Monniksgier.

Het hutje op "onze" Finca las Abubillas herbergde ook "gewone" Nederlandse soorten. Zij poseerde net als deze Pimpelmees graag voor de camera.

In het voorprogramma van de Havikarend kwam deze Provençaalse Grasmus ten tonele. Als je dan toch zit te wachten geen verkeerde waarneming.

De Raaf behoort al zou je het niet denken tot de zangvogels. Echter de zang is natuurlijk niet om aan te horen. Alhoewel hij hier wel heel erg zijn best deed.

Weer een foto uit de serie van de draadjes en paaltjes route. Het Paapje kwam steeds weer terug naar hetzelfde plekje. Makkelijk scherp stellen dus.

Het aanschouwen van de Spaanse Keizerarend was een netvlies delicatesse van de bovenste plank. En bovendien het ruim drie uren wachten meer dan waard.

Tijdens ons verblijf in september was er al veel trek van Tapuiten richting het zuiden. Een mooie gelegenheid om er één op de gevoelige plaat vast te leggen.

Op bezoek bij een Nederlands echtpaar, rondrijden in een Franse auto, in het Spaanse landschap, een Turkse Tortel vastleggen, met je Japanse camera.

Dé gierenrots om gieren te kunnen fotograferen is de Salto de Gitano (Peña Falcón) aan de Taag (Rio de Tajo) Heel veel Vale Gieren op en om deze rotspartij.

Veel gezien maar niet van dichtbij kunnen fotograferen is de Zwarte Ooievaar. Deze jonge vogel rustte in de omgeving van de gierenrots van Salto de Gitano.

De Zwarte Spreeuw doet zijn naam eer aan. Waar onze Spreeuw vooral in de zomermaanden nog kleuren heeft, is zijn Spaanse neefje overwegend zwart.